Het verhaal van Enid

Enid (50) is als zelfstandig trainer baas over haar eigen agenda. Elke week blokt ze tijd voor vluchtelingkinderen. ‘Ik zie in mijn werk hoe belangrijk het is dat mensen zich gewaardeerd en gerespecteerd voelen. Dat gun ik deze kinderen ook.’

Een positieve bijdrage leveren

‘Iedereen mag meedoen en iedereen verdient een veilige plek: zo denk ik erover. Vooral dat laatste hebben veel kinderen die in het azc wonen nooit gehad. Sommigen maakten alles mee: de oorlog, de bootjes op zee, opgepakt onderweg. Als kinderen daarover vertellen, tussen neus en lippen door, ben je wel even stil.’

'Je moet als vrijwilliger dan ook stevig in je schoenen staan en tegen die verhalen kunnen. Zelf sta ik er realistisch in: ik hoef niet de hele wereld te redden, maar ik kan wél iets positiefs bijdragen aan het leven van deze kinderen. Gewoon hier, in het azc bij mij om de hoek.’

Spelletjes en activiteiten

'Ik woon al mijn hele leven in Oisterwijk, maar in het azc was ik nog nooit geweest. Nu werk ik er als vrijwilliger bij het kinderproject Time4You. Samen met een team houden we wekelijks bijeenkomsten voor kinderen. Via spelletjes en activiteiten behandelen we onderwerpen die hen aangaan, zoals de asielprocedure, naar school gaan in Nederland of pesten. Het geeft de kinderen meer zelfvertrouwen en grip op de lastige situatie waarin zij zitten.

‘“Zou ik er pedagogische kennis voor nodig hebben?”, dacht ik nog toen ik op de vacature reageerde. Dat bleek allemaal niet nodig. In het begin was het weleens zoeken. Wat is mijn rol? Hoe bouw je een band op als een kind nog geen woord Nederlands spreekt? Ik merkte al snel: gewoon loslaten en laten gebeuren.’

Familie bespreekbaar maken

'Als team overleggen we welke onderwerpen we willen behandelen. Iedereen brengt zijn eigen ervaring en ideeën in. Zelf heb ik als trainer ervaring met ‘systemisch werken’, een werkmethode waarbij je kijkt hoe mensen deel uitmaken van een groter geheel. Dat inspireerde me om het onderwerp ‘familie’ bespreekbaar te maken: we laten de kinderen nu hun gezin tekenen en praten er daarna samen over.’

‘Soms vergeten kinderen zichzelf te tekenen. Of vertellen ze opeens over achtergebleven of overleden familieleden. Aan het einde kiezen de kinderen houten poppetjes uit die hun gezin vertegenwoordigen. We merken dat ze het fijn vinden: een tastbare herinnering aan hun héle familie. De bespreekmethode wordt nu gebruikt op andere locaties: leuk om als vrijwilliger zo iets bij te dagen aan de organisatie.’

Verandering begint klein

‘Maar de meeste voldoening geeft om de kinderen te zien groeien. Elk kind reageert anders op wat hij of zij heeft meegemaakt. Sommige zijn introvert, anderen tonen juist veel bravoure. Het is mooi als een kind uiteindelijk de rust vindt om mee te doen met de activiteiten. Of juist iets hardop durft te vertellen in een groep en dat de kinderen naar elkaar luisteren. Als je die dingen leert als kind, heb je daar de rest van je leven iets aan. Dat zie ik ook in mijn werk als trainer.’

'Ik geef training in de schoonmaakbranche over onderwerpen als communicatie en doorgroeien. Daar kom ik regelmatig dezelfde doelgroep tegen als hier in het azc: mensen die ooit als vluchteling naar Nederland kwamen, maar geen passende baan konden vinden. Vaak weten ze niet eens welke mogelijkheden er allemaal zijn om hun talenten in te zetten. Ik wil dat dat verandert. En zo’n verandering begint klein, zoals hier, bij deze kinderen.’