Het verhaal van Femke

Femke (37) was klaar voor iets nieuws en startte een opleiding Social Work. Als vrijwilliger bij VluchtelingenWerk doet ze relevante praktijkervaring op: ze helpt vluchtelingen met hun integratie. ‘Gelukkig mocht ik meteen vol meedraaien, want alleen een beetje kijken is niets voor mij.’

‘Het zaadje om met vluchtelingen te werken is ruim twintig jaar geleden al geplant, toen ik voor school een snuffelstage moest lopen. Ik koos als enige uit de klas voor het azc in Almelo. De gastvrijheid van de bewoners is me altijd bijgebleven. Iedereen zette thee en koekjes voor me klaar. Met die herinnering in mijn gedachte, meldde ik mij twee jaar geleden aan als vrijwilliger.’

Nieuwe kennis

‘“Ga het maar proberen!” zei mijn teamleider op mijn eerste werkdag. Er was die ochtend spreekuur. Dan kunnen vluchtelingen uit de gemeente zonder afspraak langskomen met hun vragen, over hun post bijvoorbeeld. Ik vond het leuk dat ik direct vol mocht meedraaien, want hele dagen alleen een beetje kijken is niets voor mij.

’‘Helemaal bij mensen die nog niet zo goed Nederlands spreken was het flink zoeken: begrijpen wij elkaar? Gelukkig krijg je veel hulp. Van je collega’s, maar ook vanuit de organisatie. VluchtelingenWerk heeft een heel opleidingsaanbod waar je als vrijwilliger gebruik van kunt maken. Complete workshops, maar ook laagdrempelige e-learnings.’

Koffie bij de buren

‘Zo helpt de cursus 'cultuursensitief werken' je om bewust te worden van je eigen normen en waarden én die van ander. Daarmee voorkom je miscommunicaties. Wist je bijvoorbeeld dat in veel landen de buurt een nieuwe bewoner verwelkomt, terwijl van vluchtelingen juist wordt verwacht dat ze zelf kennismaken? Ik stimuleer dat daarom altijd, want een fijne band met de buren helpt de integratie. Laatst vertelde een cliënt dat hij na die eerste kennismaking regelmatig koffiedrinkt bij de buren. Dat is leuk om te horen.’

Indrukwekkend en inspirerend

‘De meeste vluchtelingen komen langs bij ons op kantoor, maar soms ga ik even langs. Zoals bij een alleenstaande vader die met zijn kleine kinderen buiten het dorp woont. Nog steeds ben ik onder de indruk van de gastvrijheid waarmee ik bij huisbezoeken ontvangen wordt. Zelf ben ik opgevoed met leven op de klok, maar ik probeer de gastvrijheid naar huis te nemen. Tegen bezoek roep ik steeds vaker: blijf lekker eten, gezellig!’‘

Ook de veerkracht die ik bij cliënten zie, vind ik inspirerend. In het begin zijn mensen vaak onzeker, praten ze zachtjes en voorzichtig. Langzaam zie je ze groeien. Ze krijgen grip op hun omgeving, passen zich aan, kinderen doen het goed op school. Er wordt echt iets opgebouwd. Nou, denk ik dan: dat hebben jullie toch maar mooi geflikt. Het is bijzonder om daaraan bij te dragen en op die manier iets voor iemand te betekenen. Want alleen maar met je eigen ding bezig zijn, nee, dat vind ik niets.’